De rauwe armoede neemt toe. Het onbegrip eveneens. Onze verontwaardiging is gefragmenteerd, pervers en soms zelfs nefast.
In het welvarende Vlaanderen neemt de armoede toe en niet alleen bij allochtonen, maar ook en vooral bij mensen van Vlaamse origine. Mensen die door een opeenstapeling van tegenslagen in de onderlaag van de maatschappij beland zijn. Generatiearmen, maar ook steeds meer nieuwe.
De cijfers zijn niet om vrolijk van te worden.
Als je met zeven mensen op de bus zit, is daar één persoon bij die onder de armoedegrens leeft, alleen zul je het aan zijn/haar uiterlijk wellicht niet merken.
Armoede is een grotendeels verborgen fenomeen in Vlaanderen en daardoor geweldig onderschat. Het is structureel en mensonterend en overstijgt de problematiek van dakloos zijn.
Ik vraag me op dit moment alleen af wat er ginder in Brussel gaande is....een beurs waar een 40-tal organisaties aan deelnemen...